Gmina Lesko – tu zbiegają się główne szlaki turystyczne prowadzące w Bieszczady, jeden z najatrakcyjniejszych regionów Polski, pełen uroku i tajemniczości. Każdy zaczyna bądź kończy swoją niezapomnianą bieszczadzką przygodę w Lesku. O turystycznej atrakcyjności Leska decyduje piękne, malownicze otoczenie, warunki przyrodniczo-krajobrazowe oraz pomniki wielokulturowej przeszłości. Wyjątkowe jest już samo położenie miasta- rozciągającego się na wysokości od około 320 aż po 420 m n.p.m., na prawym brzegu Sanu, na stoku widokowej Góry Baszta (421 m). Pierwsza wzmianka o Lesku pochodzi z 1436 r., wspominane jest jako osada w rozległych dobrach możnego rodu Kmitów z Wiśnicza herbu Szreniawa. Dobra te zostały Kmitom nadane na przełomie XIV i XV w. przez króla Władysława Jagiełłę, a ich ośrodkiem był zamek Sobień, w Manastercu koniecznie trzeba wspiąć się na wzgórze Sobień, aby obejrzeć ruiny starego zamczyska Kmitów i zachwycić się jedną z najpiękniejszych panoram Sanu w Bieszczadach. Samo wzgórze jest zresztą rezerwatem przyrody, chroniącym rośliny zielne w runie leśnym i rzadką tu faunę kserotermiczną. W XVI w. Kmitowie przenieśli się ze swojej posiadłości do Leska, w którym wznieśli murowany zamek, położony na wzgórzu nad Sanem. Leska synagoga, zabytek sakralny stanowiący niemal symbol miasta, wspaniały przykład architektury manieryzmu i wczesnego baroku cudem ocalały z zawieruchy dziejowej. Dziś mieści się tu galeria sztuki, dysponująca bodaj największym wyborem prac bieszczadzkich artystów. Na sąsiednim wzgórzu znajduje się leski kirkut, założony przed 1548 r., jeden z najcenniejszych cmentarzy żydowskich w skali całego kraju. Zajmuje powierzchnię około 3 ha, na której zachowało się około dwa tysiące nagrobków, w tym 29 z XVI w. – najstarszy pochodzi właśnie z 1548 r. Wśród pozostałych wartych uwagi zabytków Leska warto wspomnieć ratusz z 1896 r., cmentarz wojskowy z okresu I wojny światowej oraz ukryte na wzgórzu nad Sanem bunkry Linii Mołotowa i Pozycji Granicznej Galicja.

Gmina Komańcza  liczy ponad 45,5 tys. ha, rozłożonych na pograniczu Beskidu Niskiego i Bieszczadów. 74,5% powierzchni gminy zajmują lasy, cechujące się wyjątkowym bogactwem świata roślin i zwierząt, charakterystycznego dla całych Karpat Wschodnich. Wśród leśnych ostępów żyją niedźwiedzie, wilki, żubry, rysie, żbiki, sarny, jelenie, dziki. Spotkać tu można czarnego bociana, orlika krzykliwego, czaple, dzikie kaczki i gęsi, ale przede wszystkim orła przedniego i puchacza. Z mniejszych ssaków mieszkają tu borsuki, tchórze, kuny, łasice i wiewiórki. Od 1990 r. uchwałą Rady Gminy cała gmina stała się gminą ekologiczną. Na jej terenie znajdują się dwa parki krajobrazowe, pięć rezerwatów i liczne pomniki przyrody. Gminę obejmuje także Europejska Sieć Ekologiczna „Natura 2000”, a także dwa obszary chronionego krajobrazu. Wśród nich znajduje się najczęściej odwiedzany rezerwat w Bieszczadach – „Zwiezło”, zlokalizowany w pobliżu jedynego w swoim rodzaju przełomu Osławy, tzw. „Łokcia”. Są nim najbardziej tajemnicze i rzadkie na tym terenie jeziorka osuwiskowe, zwane Duszatyńskimi. Powstały całkiem niedawno, bo w 1907 r., podobno nie bez ingerencji sił nieczystych. Elementem pejzażu kulturowego Gminy Komańcza są krzyże i kapliczki przydrożne, łemkowskie chyże oraz przede wszystkim XIX- wieczne cerkwie, ocalałe z wojennej zawieruchy i nadal co niedzielę gromadzące wiernych. Jeszcze w latach międzywojennych Komańcza zaczęła się rozwijać jako wieś letniskowa, o czym świadczą zachowane drewniane pensjonaty – schronisko turystyczne PTTK oraz Klasztor Sióstr Nazaretanek. To właśnie tu w klasztorze podczas internowania prymasa Stefana Wyszyńskiego powstały Śluby Jasnogórskie. Tu kilkakrotnie przebywał ks. Karol Wojtyła, późniejszy papież, a dziś Święty Jan Paweł II.